ابزار هدایت به بالای صفحه

با دقت در بیان آنچه مربوط به رفتار رباب در مدینه می باشد، تحلیل و برداشتی جز آنچه نویسنده مذکور ذکر کرده، نمی توان استنباط نمود. رباب زنی که از قدرت رزمی بی بهره بوده، و نی زبه دلیل حکم شرع ـ همان مکتب انقلاب ـ از اجرای آن محروم بوده است، اینک در مدینه النبی تداوم انقلاب حسین (ع) و زنده و تازه نگه داشتن خون شهیدان را مسئولیت خود می داند. همان گونه که دیده شد، هر یک از زنان خاندان امام وسیله یا روشی را برای تداوم مبارزه انتخاب نموده و با تناسب زمان و مکان و موقعیت خود به ادامۀ حرکت انقلاب، جهت و شور و تازگی می دادند.

زن در حماسه کربلا – ص107

رباب نیز چنین است. او به عنوان همسر امام راه خاصی را پیش می گیرد. برای مردم مدینه چگونه می توان تصویر صحرای کربلا را که در آن بدن مطهر امام حسین بن علی (ع) ـ نور چشم پیامبر (ص) ـ زیر آفتاب سوزان رها شده است، به نمیاش گذارد؟ رباب وظیفۀ این کار را به عهده گرفته و با یک عمل اعتقادی، عاشقانه صحنۀ خونین کربلا، خصوصاً منظرۀ جسم مطهر امام را ترسیم می کند.

زن در حماسه کربلا – ص107

در شهری چون مدینه، وجود یک خانه یا اتاق بدون سقف، سوال برانگیز است. نه تنها مدینه و آزمان زمان، که در هر روزگار و هر مکان این کار برای افرادجامعه سوال ایجاد می کند. به همین دلیل این عمل در تاریخ ثبت شده و خواننده حتی پس از 14 قرن آنر ا یک شیوۀ مبارزاتی می داند.

زن در حماسه کربلا – ص107

در پاسخ به سوال افراد چه می توان گفت، جز اینکه به تشریح وتوضیح وضعیت قیام کربلا و نتایج خونین آن پرداخت؟ رباب نیز چنین مقصودی را دنبال می کند، علاوه بر اینمه با فریادهای خود به ذکر واقعه می پردازد. بنابراین وقتی شرایط حاکم و جو جامعه اجازه نمی دهد که پی در پی به تشکیل کلاس درس نهضت دست زد، و کرسی اساتید انقلاب را دایر نمود تا افراد جامعه آگاهی و رشد یابند، انتخاب عمل به بهترین شیوه ها، حتی بیشتر از کلاسهای درس مثمرثمر می باشد.

زن در حماسه کربلا – ص108

نکتۀ ظریف در حرکت رباب، عاطفه و محبت اوست. او وجودش چنان با وجود امام پیوند یافته، که در مدت باقی عمر حاضر نیست جسمش در آسایش باشد، چرا که او جسم امام را با فجیع ترین شکل در بیابان کربلا مشاهده نموده است.

زن در حماسه کربلا – ص108

بنابراین، این بانوی عالی مقام با یک حرکت ظرف اعتقادی ـ عاطفی، به نحوی مسیر مبارزۀ امام را ادامه داده، در پایداری و یا حداقل تحریک احساسات و عواطف مردم مدینه مؤثر بوده است. پاسخ وی به خواستگاران نیز از یک سو بینش و درک والای او را می رساند، و از سوی دیگر نوعی بیدارباش به مردمان اطراف خود است. چرا که او هر بار پاسخ می دهد من عروس پیامبر بوده ام. یعنی او جامه را متوجه می کند و هر لحظه به آنان خاطرنشان می سازد که فراموش نکنید سیدالشهدای کربلا، نوادۀ پیامبر (ص) است. همچنین می گوید پس از وصلت با خاندان پیامبر، وصلتی نمی خواهم. یعنی رباب با تمام وجود، عظمت خاندان رسالت و اصالت و برجستگی معنوی آنان را درک نموده، و آن را با هیچ چیز و هیچ کس قابل تعویض نمی داند.

زن در حماسه کربلا – ص107

رباب همسر امام حسین (ع)

«رباب» همسر امام حسین (ع) دختر «امرء القیس بن عدی بن اوس» بود. رباب شاعره، فاضله و محدّثه بوده است. ا. در کربلا حاضر بوده و شهادت امام حسین (ع) همسر و فرزند شیرخواره اش علی اصغر را شاهد بوده، رنج و مشقتات پس از کربلا و ستم اسارت را متحمل گردیده است. در بازگشت به همراه کربلاییان به مدینه آمده و ساکن می شود.

در برخی روایات آمده است که در بازگشت اسرا به مدینه، رباب دستور داد سقف خانه (اتاق) اش را بردارند، و خود و دخترش سکینه در خانۀ بی سقف به سر می بردند. چون به او گفته می شد که از زیر آفتاب سوزان برخیز، با گریه و شیون فریاد می زد که من با همین چشمان خود حسین(ع) را دیدم که گرمی آفتاب بدن او را می گداخت.

او تا آخر عمر با داشتن خواستگاران زیاد از ثروتمندان، همسری برنگزید و در پاسخ به خواستگاران می گفت: «بعد از خویشاوندی و وصلت با پیامبر (ص)، وصلت دیگری نمی خواهم.»

مؤلف کتاب «جنبشهای شیعی در تاریخ اسلام»، حرکت «رباب» همسر امام حسین (ع) را در مدینه، نوعی مبارزه تلقی نموده، و در کنار مبارزات حضرت زینب کبری (س) که منجر به اندیشۀ خونخواهی زنان عرب گردید، عملکرد رباب را نیز مؤثر دانسته است.

با دقت در بیان آنچه مربوط به رفتار رباب در مدینه می باشد، تحلیل و برداشتی جز آنچه نویسنده مذکور ذکر کرده، نمی توان استنباط نمود. رباب زنی که از قدرت رزمی بی بهره بوده، و نی زبه دلیل حکم شرع ـ همان مکتب انقلاب ـ از اجرای آن محروم بوده است، اینک در مدینه النبی تداوم انقلاب حسین (ع) و زنده و تازه نگه داشتن خون شهیدان را مسئولیت خود می داند. همان گونه که دیده شد، هر یک از زنان خاندان امام وسیله یا روشی را برای تداوم مبارزه انتخاب نموده و با تناسب زمان و مکان و موقعیت خود به ادامۀ حرکت انقلاب، جهت و شور و تازگی می دادند.

منبع: کتاب زن در حماسه کربلا – ص107

در شهری چون مدینه، وجود یک خانه یا اتاق بدون سقف، سوال برانگیز است. نه تنها مدینه و آزمان زمان، که در هر روزگار و هر مکان این کار برای افرادجامعه سوال ایجاد می کند. به همین دلیل این عمل در تاریخ ثبت شده و خواننده حتی پس از 14 قرن آنر ا یک شیوۀ مبارزاتی می داند.

زن در حماسه کربلا – ص107

در پاسخ به سوال افراد چه می توان گفت، جز اینکه به تشریح وتوضیح وضعیت قیام کربلا و نتایج خونین آن پرداخت؟ رباب نیز چنین مقصودی را دنبال می کند، علاوه بر اینمه با فریادهای خود به ذکر واقعه می پردازد. بنابراین وقتی شرایط حاکم و جو جامعه اجازه نمی دهد که پی در پی به تشکیل کلاس درس نهضت دست زد، و کرسی اساتید انقلاب را دایر نمود تا افراد جامعه آگاهی و رشد یابند، انتخاب عمل به بهترین شیوه ها، حتی بیشتر از کلاسهای درس مثمرثمر می باشد.

زن در حماسه کربلا – ص108

نکتۀ ظریف در حرکت رباب، عاطفه و محبت اوست. او وجودش چنان با وجود امام پیوند یافته، که در مدت باقی عمر حاضر نیست جسمش در آسایش باشد، چرا که او جسم امام را با فجیع ترین شکل در بیابان کربلا مشاهده نموده است.

زن در حماسه کربلا – ص108

بنابراین، این بانوی عالی مقام با یک حرکت ظرف اعتقادی ـ عاطفی، به نحوی مسیر مبارزۀ امام را ادامه داده، در پایداری و یا حداقل تحریک احساسات و عواطف مردم مدینه مؤثر بوده است. پاسخ وی به خواستگاران نیز از یک سو بینش و درک والای او را می رساند، و از سوی دیگر نوعی بیدارباش به مردمان اطراف خود است. چرا که او هر بار پاسخ می دهد من عروس پیامبر بوده ام. یعنی او جامه را متوجه می کند و هر لحظه به آنان خاطرنشان می سازد که فراموش نکنید سیدالشهدای کربلا، نوادۀ پیامبر (ص) است. همچنین می گوید پس از وصلت با خاندان پیامبر، وصلتی نمی خواهم. یعنی رباب با تمام وجود، عظمت خاندان رسالت و اصالت و برجستگی معنوی آنان را درک نموده، و آن را با هیچ چیز و هیچ کس قابل تعویض نمی داند.

رباب نیز چنین است. او به عنوان همسر امام راه خاصی را پیش می گیرد. برای مردم مدینه چگونه می توان تصویر صحرای کربلا را که در آن بدن مطهر امام حسین بن علی (ع) ـ نور چشم پیامبر (ص) ـ زیر آفتاب سوزان رها شده است، به نمیاش گذارد؟ رباب وظیفۀ این کار را به عهده گرفته و با یک عمل اعتقادی، عاشقانه صحنۀ خونین کربلا، خصوصاً منظرۀ جسم مطهر امام را ترسیم می کند.